Landseer- pies dla duszy ❤

Landseer to pies dla duszy.
W tym zdaniu zawiera się niemal wszystko co określa landseera. On nigdy nie żyje obok. Wkrada się w duszę, pozostając już w niej na zawsze.

 Najszczęśliwszy u boku swojej rodziny i pracujący. Tak, wbrew opiniom że to słodkie miśki, takie ciapy których nie trzeba szkolić, to landseery uwielbiają pracę. Oczywiście nie mam na myśli morderczych treningów, a pracę gdzie landek może pomyśleć, wyjść na przeciw wyzwaniom, nowym sytuacjom, zrobić coś dla Was. Przykład: treningi wodne, nosework, tropienie, dummy lub po prostu atrakcyjne spacery z elementami posłuszeństwa. Nie jest psem trudnym w układaniu, szybko i chętnie się uczy. Lubi kontakt z człowiekiem, głaskanie i przytulanie, warto wykorzystać to podczas szkolenia.
 Ze względu na gabaryty ciężko znaleźć im psich kumpli ( opiekunowie się obawiają), ale w większości, dobrze socjalizowany landseer dogada się z każdym stworzeniem.
Landseer powinien być psem odważnym, stabilnym,  a osobniki tchórzliwe nie powinny być rozmnażane. Duża w tym rola hodowcy aby zadbał o rozwój maluchów, odpowiednio je stymulował i wprowadzał bodźce.
Stróżują czyli dają znać że ktoś nas "odwiedził" ale nie szczekają na wszytko bez potrzeby. Landseer nie jest psem do ochrony terenu, obiektów i nie można od niego oczekiwać że będzie gryzł intruza. Naszych gości przywita radosnym kręceniem ogona i mokrymi  buziaczkami. Odważny landseer stanie w obronie swojego człowieka, ale sytuacja musi być groźna i jednoznaczna.

Landseer powinien mieszkać z rodziną, w domu i mieć stały kontakt z człowiekiem. Pozostawiony sam sobie, zamknięty w kojcu lub na ogrodzonym terenie landseer gaśnie, może sprawiać problemy wychowawcze, nie będzie w pełni szczęśliwy. Decydując się na landseera musimy mieć świadomość, że mała kulka szybko urośnie, będzie zmieniać sierść 2 razy w roku i przynosić "odrobinę" piasku, sporo jeść.
W relacji z tą rasą należy pamiętać że nie lubi on przymusu, tylko mądre prowadzenie bazujące na pozytywnym wzmocnieniu i więzi z opiekunem. Miłość i zaufanie to podstawa. Za wszystko co dobre odwdzięczy się podwójnie.

Wzorzec rasy
Landseer (typ kontynentalno-europejski)
wzorzec FCI nr 226 DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA 24.08.1960
POCHODZENIE: Niemcy/Szwajcaria.
PRZEZNACZENIE: Pies stróżujący i towarzyszący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne. Sekcja 2. l Molosy, typ górski. Nie podlegają próbom pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE: Landseer powinien sprawiać wrażenie dużego, silnego, harmonijnie zbudowanego psa. Bardziej wysokonożny niż czarny Nowofundland. Dotyczy to szczególnie samców.
GŁOWA: Skóra na głowie bez fałd, głowa pokryta delikatnym i krótkim włosem, wymodelowana, szlachetna w wyrazie.
MÓZGOCZASZKA: Czaszka: Szeroka i masywna. Potylica dobrze rozwinięta. Stop: Wyraźny, ale nie tak ostro zaznaczony jak u bernardyna.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Czarno pigmentowany.
Kufa: Mierzona od nasady długość odpowiada jej głębokości.
Fafle: Suche, czarno pigmentowane; możliwie przylegające bez tendencji do ślinienia, górne fafle powinny lekko przykrywać dolne.
Policzki: Umiarkowanie rozwinięte przechodzą łagodnym łukiem w kufę.
Szczęki/Zgryz/Zęby: Zgryz nożycowy.
Oczy: Średniej wielkości, umiarkowanie głęboko osadzone, brązowe do ciemnobrązowych, jasnobrązowe tolerowane; o przyjaznym wyrazie; w kształcie migdała; niewidoczna trzecia powieka. Oczy wybitnie jasne (koloru siarki lub szarożółte) są wadliwe, również oczy rozstawione wąsko.
Uszy: Średniej wielkości, powinny sięgać do wewnętrznego kącika oka. trójkątne koniuszki lekko zaokrąglone. Uszy osadzone wysoko, ale niezbyt daleko w tyle, przylegające gładko i ściśle do głowy; pokryte krótkim delikatnym włosem, dłuższe frędzle tylko na tylnej części nasady ucha.
SZYJA: Szyja, w przekroju nie całkiem okrągła, raczej lekko owalna od umięśnionej i o szerokim karku partii barkowo-piersiowej stopniowo zwęża się w kierunku głowy. Przy harmonijnej budowie długość jej od potylicy do kłębu powinna wynosić około do 4/5 długości głowy mierzonej od czubka nosa. Niepożądany wyraźny łałok i fałdy na szyi.
TUŁÓW: Długość tułowia od kłębu do nasady ogona odpowiada mniej więcej podwójnej długości głowy. Od łopatek do zadu szeroki i mocny.
Grzbiet: Sprężysty, prosty.
Lędźwie: Muskularne.
Zad: Szeroki, zaokrąglony dzięki dobremu umięśnieniu.
Klatka piersiowa: Między bardzo muskularnymi łopatkami głęboka i szeroka pierś o odpowiednio silnym wysklepieniu żeber.
Brzuch: Słabo podciągnięty. Między brzuchem, a lędźwiami powinno być wyraźnie widoczne płaskie wgłębienie okolic słabizny. Słaby grzbiet, grzbiet łękowaty, słabe lędźwie, za krótkie ostatnie żebra jak również bardzo podciągnięty brzuch są wadą.

OGON: Mocny, sięgający najwyżej trochę poniżej stawu skokowego, pokryty bardzo gęstym obfitym włosem który nie tworzy jednak pióra. W pozycji spoczynkowej ogon stojącego psa powinien zwisać swobodnie, ewentualnie z lekko zagiętym końcem do góry. W stanie podniecenia i w ruchu ogon noszony jest prosto i lekko wygięty przy końcu do góry. Ogon załamany lub zawinięty powyżej linii grzbietu jest wadą.
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Mocne mięśnie pokrywają łopatkę i ramię o silnym kośćcu, do którego pod odpowiednim kątem dołączone są potężne kości z przodu oglądanej całkowicie prostej i dobrze umięśnionej kończyny, pokrytej do stawu nadgarstka umiarkowanie długim włosem.
Łokcie: Przylegające do dolnej krawędzi najniższej części klatki piersiowej, ustawione dość wysoko i skierowane do tyłu
KOŃCZYNY TYLNE: Powinny być silne, swobodne w ruchu, o silnym kośćcu. Winny być silnie umięśnione. Umiarkowanie owłosione. Uda: Szczególnie szerokie. Wilcze pazury: Są wadą i należy je usunąć zaraz po urodzeniu. Wadą jest też krowia postawa i niedostateczne katowanie.
ŁAPY: Duże i dobrze ukształtowane, tak zwane kocie. Niepożądane są łapy mało zwarte lub skierowane na zewnątrz. Palce powinny być połączone mocną błoną pławną.
CHÓD: Ruch psa o muskularnych kończynach powinien być lekko posuwisty i energiczny.
SZATA WŁOS: Z wyjątkiem głowy włos długi i gęsty. W dotyku delikatny. Między włosem okrywowym przebija podszerstek, ale nie tak gęsty jak u czarnych nowofundlandów. Dopuszczalny lekko falisty włos okrywowy na grzbiecie i udach. Szata zaczesana pod włos powinna wracać do naturalnego położenia.
MAŚĆ: Wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie. Szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon powinny być białe. Głowa czarna. Wysoce pożądane w hodowli są białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką. Występujące czarne cętki na białym tle nie są jeszcze wadą, ale należy unikać ich w hodowli
WYMIARY: Wysokość w kłębie landseera może się wahać:
U psów przeciętnie między 72 a 80 cm
U suk przeciętnie między 67 a 72 cm
Tolerowane są niewielkie odchylenia od podanych parametrów.
WADY: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
UWAGA: Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.